Pierwsze zetknięcie z tekstami Babla było ważnym przeżyciem nawet dla zawołanych znawców. Krytyk i rusycysta Rene Śliwowski pisał: "Doznałem prawdziwego olśnienia, czegoś takiego nigdy dotąd nie czytałem." I dodaje tu słowa, które może zechce potwierdzić również czytelnik tego tomu: Izaak "Babel po latach wciąż zdumiewa. Nie mniej niźli przy pierwszej lekturze..."

Leksykon zawiera biogramy ponad stu trzydziestu twórców zaangażowanych na przestrzeni z górą sześciu dziesięcioleci w polskie życie literackie w Izraelu. Uwzględniono zarówno uznanych pisarzy o znacznym dorobku, jak i autorów wspomnień, czasami zamykających się w jednym tomie. Przedstawiono też kilkanaście sylwetek wybitnych publicystów prasy polskojęzycznej oraz tłumaczy literatury polskiej na język hebrajski, a także literatury hebrajskiej na język polski. Oprócz informacji biograficznych artykuły hasłowe zawierają syntetyczną charakterystykę twórczości poszczególnych osób oraz wskazówki bibliograficzne. Ponadto w leksykonie znalazło się omówienie czasopism, które od lat 40. XX wieku ukazywały się w Izraelu po polsku. Odrębne noty poświęcono tytułom, które miały największy wpływ na rozwój polskojęzycznego życia literackiego w Izraelu Pozostałe periodyki omówiono zbiorczo pod hasłem Prasa polskojęzyczna w Izraelu. W osobnym artykule scharakteryzowano działalność księgarń i antykwariatów, które także miały znaczący udział w rozwoju polskojęzycznego życia literackiego.

"Trudno polubić tę postać. Nikołaj Tarabas zdaje się przeciwieństwem Mendla Singera, pamiętnego Hioba z powieści, którą Roth ogłosił cztery lata wcześniej. Mendel był pobożny, bogobojny, prosty. Był całkiem zwyczajnym Żydem, a jego życie, zanim Bóg zapragnął go wypróbować, "płynęło spokojnie, niby nikły, nędzny strumyk pośród ubogich brzegów". Tarabas, niegdyś chrześcijanin, teraz bezbożnik o mrocznym sercu, któremu pozostała wiara w siłę, fatum i cygańskie wróżby, "niekiedy czuł się jak stary człowiek, który tęskni za straconym życiem, któremu jednak nie zostało już dosyć czasu, by zacząć nowe". Tamten – skromny nauczyciel o niewinnej duszy; ten znowuż – zawodowy oficer, włóczęga, morderca i wreszcie święty pokutnik. Obydwaj nieszczęśni, tyle że Mendel nieszczęściem ludzi srogo chłostanych przez los, Tarabas zaś mocą własnej nienawiści i pychy, którą zagłuszał "nikczemność, bezmyślność i pustkę swego hałaśliwego i heroicznego życia". Owo heroiczne życie – jak to często w książkach bywa – miało swój całkiem nieliteracki pierwowzór. Był nim pewien Polak, oficer armii Hallera, który na wojnie wytargał za brodę i upokorzył rudego Żyda, nieznanego nam ani z imienia, ani z profesji. Niegodziwość ta (czy jedyna, jakiej się wtenczas, w latach pierwszej wojny, dopuścił?) tak bardzo ciążyła na jego sumieniu, że postanowił odnaleźć poszkodowanego, uzyskać od niego przebaczenie, a nawet oddać mu cały majątek. Jeżeli Nikołaj Tarabas jest powieściowym odpowiednikiem hallerczyka, to rudym Żydem jest Szemaria, posługacz w bożnicy i strażnik świętych zwojów. Wdowiec, ojciec rewolucjonisty, największy nieszczęśnik w sztetlu. Prawdziwy Hiob tej historii. Pointa "Tarabasa" jest optymistyczna, dobra na przypowieść o występku, skrusze i odkupieniu. Jak było naprawdę, nie wiadomo…" [ze wstępu Piotra Pazińskiego].